نکته ای به ذهنم آمد که جالب است نقل کنم.

در متن آیات قرآن، آیه ای وجود دارد که می فرماید: من قَتَلَ نَفْسًا بِغَیْرِ نَفْسٍ أَوْ فَسَادٍ فِی الأَرْضِ فَکَأَنَّمَا قَتَلَ النَّاسَ جَمِیعًا وَمَنْ أَحْیَاهَا فَکَأَنَّمَا أَحْیَا النَّاسَ جَمِیعًا 

ترجمه آن این است: هر کس یک نفر را بکشد؛ بدون اینکه کسی را کشته باشد یا در زمین فساد کرده باشد، مثل این است که همه مردم را کشته است. و هر کس یک نفر را زنده کند، مثل این است که همه مردم را زنده کرده است.

این آیه نشان می دهد که دین اسلام برای جان «یک» نفر نیز ارزش فراوانی قائل است. هیچ مجوزی برای کشتن یک انسان وجود ندارد غیر از این دو مورد:

1- آن فرد یک انسان دیگر را بی گناه کشته باشد ولذا باید قصاص شود. مقابله به مثل شود تا هم مجازاتی باشد برای این کار بسیار زشت و هم قتل در جامعه کاهش یابد و دیگران بترسند و دیگر جرآت چنین کاری پیدا نکنند.

2- آن فرد در زمین فساد کرده باشد. با دست بردن به سلاح در بین مردم ایجاد رعب و وحشت کرده باشد. علیه حکومت عادل اسلامی و حکومتی که حرف حق را می پذیرد، برای کسب قدرت قیام مسلحانه کرده باشد. کسی که دست به اغتشاش و ناامنی زده باشد و خلاصه زندگی مردم را مختل کرده باشد و امنیت عمومی جانی و مالی و ناموسی را از بین برده باشد. 

مطابق این آیه که بسیار مهم است، دین مبین اسلام برای جان «تک تک» انسان های بشر ارزش بسیار زیادی قائل است و جان یک نفر را معادل جان همه و زندگی یک نفر را معادل زندگی همگان می داند.

از دقت در کلمه «نفسا» این نکته بر می آید که : ارزش جان انسان ها به دین و مذهب و آیینشان نیست. مهم نیست فرد یهودی است، مسیحی است، بت پرست است، بی دین است، لا مذهب است، و یا هر آیینی را قبول دارد. مهم این است که انسان یعنی ولد آدم، به هیچ وجه اجازه نمی دهد به جان او کوچکترین تعرضی شود مگر یکی از این دو حالت برای او پیش آید. که در هر دو حالت الحق و الانصاف چاره ای جز کشتن فرد وجود ندارد. چون اگر این فرد کشته نشود، جان انسان های بسیار دیگری به خطر می افتد فلذا این آدمکشی در نطفه خفه می شود.

در هر کجای دین اسلام، اگر حکمی مبنی بر قتل یا سنگسار یا اعدام یا هر چه به کشتن انسان ها بر می گردد، وجود دارد، قطعا یکی از این دو شرط در آن فرد محقق شده است و الا اسلام هرگز به قتل هیچ انسانی راضی نمی شود و اتفاقا انتقام کسانی را که بی دلیل جان مردم را می گیرند، با قدرت و صلابت می گیرد.

حال نگاه کنید به وضعیت دنیا. اسلام را به حمایت از تروریسم متهم می کنند در حالی که این طور اسلام از جان انسان ها حمایت بی چون و چرا کرده است. هر چه توی سر خودشان زدند که به مردم دنیا با ابزارهای مختلف رسانه ای بقبولانند که اسلام خشن است و اله است و بله است..... نتوانستند. گفتند یک سری گروهک تروریستی می سازیم که آخر خشونت و سفاکیت باشند، ولی با شعار اسلام. پول می دهیم که اسلام را بدنام کنیم!! 

حال متوجه می شویم که گروهک های تروریستی، هیچ اعتقادی به اسلام و آیات قرآن ندارند. به طور کلی، هر کس در دنیا خونریزی کند، جنایت کند، جان انسان ها را تهدید کند و خشونت زیاد به خرج دهد، و بعد دم از اسلام بزند، از اسلام هیچ بویی نبرده است و دروغ می گوید.

خدا می داند آمریکا و اسرائیل در یک صبح تا شب، چند نفر انسان را با واسطه یا بی واسطه در دنیا می کشند. آمریکا قاتل بزرگ است. اسرائیل قاتل بزرگ است. طبق متن اسلام باید با این قاتلان بزرگ و حرفه ای مبارزه کرد تا جان انسان های دنیا حفظ شود. با این کار ، آیه «و من احیاها» عمل می شود و مسلمانان باید همه مردم دنیا را زنده کنند.

ما فقط "فکر می کنیم" شبکه های اجتماعی صرفا یک محیط تبادل نظرات و آرا و صحبت هاست. ما فقط"خیال می کنیم"که امثال فیسبوک و توئیتر فقط یک ظرف توخالی اند که هر محتوایی را بر می تابند. ما فقط گمان می کنیم که اینها دلشان به حال ما سوخته که هزینه های تماس و پیامک در ایران زیاد است، آمده اند شبکه اجتماعی راه انداخته اند که ارزان تر مرتبط شویم. فیسبوک مسقیما جمهوری اسلامی و حزب الله را با یک اقدام تروریست می نامد. این هم اقدامش:

فیسبوک با ارسال نامه هشدار دهنده به صفحه فیسبوک العالم عنوان کرد که تصویر سلفی جهاد مغنیه در کنار سردار قاسم سلیمانی به دلیل اینکه با سیاست ها و قوانین فیسبوک در تعارض می باشد، حذف شده است.
در قوانین فیسبوک آمده که انتشار تصاویر مربوط به «گروه های تروریستی» ممنوع است و بدین ترتیب شهید جهاد مغنیه و سردار قاسم سلیمانی از دیدگاه فیسبوک به عنوان تروریست معرفی شده اند.

آنچه ما قصد داریم بیان کنیم، به قدری شایع است که چه سایت های این طرفی و چه آن طرفی این اشتباه را مرتکب شده اند. اول باید یک مقدمه بگویم:

از وقتی رسانه های تصویری مجازی پا به عرصه وجود گذاشته اند، یعنی از وقتی تصویر غیرواقعی متحرک (یا همان فیلم) اختراع شده است، نسل جدیدی از ابزارهای اطلاع رسانی پدیدآمده که ویژگی های کاملا متفاوتی از رسانه های قبل از این که بصورت صوتی و یا متنی بود، داشته است. ویژگی های خیلی متفاوت و به تبع تاثیرات متفاوت. خیلی ساده بگویم. مثلا وقتی ما یک داستان را تعریف می کنیم برای کسی، از یک رسانه صوتی استفاده کرده ایم. اما وقتی همان داستان را به صورت فیلم، با استفاده از بازیگران می سازیم و نشان می دهیم و پخش می کنیم، از رسانه تصویری مجازی استفاده کرده ایم.

نکته خیلی خیلی مهم این است که بدانیم این دو نوع بیان، خیلی با هم فرق دارد. هر کدام قواعد و مقررات خاصی دارد که ممکن است در یکی آزاد باشد و در دیگری، ممنوع باشد. یا چیزی را در یک بیان بتوان گفت و در دیگری اصلا نتوان بیان کرد.  لزوما نباید هر چیزی را که می توان با زبان بیان کرد، در فیلم هم نشان داد. و نیز نباید هر چیزی که می خواهیم در فیلم نشان دهیم، در زبان هم بیان کنیم.

یک مثال خیلی ملموس: مثلا ما می دانیم در جامعه فساد اخلاقی وجود دارد و این را با زبان می گوییم که دیگران هم بدانند و نسبت به آن آگاه باشند. اما آیا می توان برای اینکه همین مطلب را به مردم نشان دهیم، فیلمش را پخش کنیم؟! متاسفانه برخی عوام و حتی مسئولین بی بصیرت، می گویند برای این که مردم خیلی ملموس تر و عینی تر درک کنند که یک مطلبی وجود دارد، باید حتما فیلمش را ببینند. چه فیلم مستندش و چه فیلم نمایشی اش. این تفکر، اگر از روی غرض و مرض نباشد، بسیار می تواند ضربه زننده باشد. اشکالی که به بسیاری از فیلم ها گرفته می شود، ناشی از همین تفکر غلط است. آیا واقعا باید هر آسیب اجتماعی را به مردم نشان داد که نسبت به آن آگاه شوند؟

جواب واضح است. مسلما خیر. چون فیلم با بیان زبانی و کلامی فرق دارد. اثراتش خیلی گسترده تر است. بدآموزی های خاصی بر آن مترتب می شود. فسادهای بی شماری بر آن بار می گردد. پس باید دید، این چیزی که می خواهد پخش شود، روی مخاطب چه اثراتی دارد؟ این آگاه کردن به چه قیمتی قرار است انجام شود؟!

این همه گفتیم که چه بگوییم...؟

از وقتی تکفیری های کافر و سلفی های پست در سوریه شروع به جنایت و خونریزی کرده اند، یکی از مهم ترین کارهایشان فیلم و عکس گرفتن از جنایاتشان بود. دقت کنید: خودشان این کار را می کردند. بعد در شبکه های اجتماعی امثال syriatube.com که به نظر ما، یک سایت وهابی الاصل است، منتشر کردند تا همه دنیا شاهد کارهایشان باشند. آنها از این کار چه هدفی داشته و دارند؟ احسنت! آیا جز این که ترس و رعب و وحشت از خود میان مردم دنیا ایجاد کنند، غرض دیگری هم دارند؟ می خواهند اولا مسلمانان را بترسانند که زود تسلیمشان شوند. (ارعاب-terrorism) ثانیا دنیا را از اسلام زده کنند و چهره خشنی از دین و شعارهای مقدس اسلامی مثل لا اله الا الله و الله اکبر نشان دهند(اسلام هراسی- Islamophobia) ثالثا: آتش کینه وحشیانه خود و خوی درندگی خود را اطفا کنند.

حالا ما چه کردیم؟ آمدیم در اخبار سایت ها و روزنامه ها، عکس ها و فیلم هایی از همان جنایات را با انواع تیترهای گوناگون و جذاب مثل +18 و 18+ و «برخی تصاویر ممکن است با روحیه شما سازگار نباشند!» یا «بیماران قلبی نگاه نکنند»، «برخی تصاویر ممکن است باعث آزردگی شما شوند، تحمل ندارید نگاه نکنید»، «کودکان نبینند» و... منتشر کردیم. تصاویر کلوز آپ (close up) از سربریدن یک شیعه که دست و پایش بسته شده است، چه واقعیتی را می خواهد به ما منتقل کند؟!! چه آگاهی ای می خواهد به من مخاطب ببخشد؟! جز این است که احساسات من را بسیار تحریک می کند، به حدی که چند روز فکرم را به خود مشغول و مغشوش می کند؟ آیا نمی توان همین را با زبان برای مردم بیان کرد که اثرات بعدی اش را هم نداشته باشد؟ این که در سوریه شیعیان را می کشند صحیح است و باید گفته شود و در حد معمول جهت آگاهی نمایش داده شود، اما صحنه مکشوف جنایت، چه فایده ای دارد؟

 یعنی بدون تعارف بگویم، به آنها کمک کردیم و دل آن تکفیری های کافر از ما راضی شده!! چرا که کار آنها را ساده کردیم. آنها اسلام هراسی می خواستند. ما برایشان کردیم، آنها ترس و رعب و وحشت در دل مسلمانان می خواستند. ما با سایت هایمان برایشان انجام دادیم. آنها تخریب روحیه حماسی و شجاعت ملت اسلام را می خواستند، ما کمکشان کردیم. آنها توهین به مقدسات اسلامی می خواستند، ما با انتشار کلیپ ها، این کار را کردیم. مخاطب بسیار بالایی هم جذب کردیم، این تیترهایی که عکس های بسیار خشن و بسیار وحشتناک در آن است، سربریدن ها، تکه تکه کردن ها، گردن زدن ها و... برای بسیاری از مخاطبین، چون امری جدید است، خب جذاب است. دقیقا مانند تیترهای جنسی که در سایت های ما متاسفانه پر است.

بصیرتی که آقا گفت، کجا رفته؟ هیـــــــــــــــــچ معلوم نیست

قل ادعوا علی بصیرة انا و من اتبعنی