معذرت مي خواهم...شما اينجا معناي آزادي رو عوض کردي، بعد خيال مي کني که قياس مع الفارقه. خب عزيزم. آن آزادي که در شعر سيمين دانشور آمده، مساوي با بي بندو باري و لاقيدي هست، (هر جور خواستم بپوشم است!) اما ايني که شما اينجا گفتي، مساوي با حيا و عفت و آرامش شخصيت هست. البته هر کسي آزادي را از ديد خودش تفسير مي کنه، اما به نظر شما، کداميک از اين دو نوع آزادي، حق همه مردمه؟ آزاد باشند که هرطور خواستن بپوشن، هر کس هم توجهش جلب شد به درک؟! يا آزاد باشند که همه جا نگاه کنند، دچار تحريک و مشغوليت ذهني هم نشوند، قلبشان هم پر از تلاطم نشود و آرامش داشته باشند؟مثل اينه که بگي: يکي مي گه آزاد باشم صداي ضبطم را زياد کنم...ديگري مي گه: آزاد باشم که آرامش داشته باشم و سروصداي زياد اعصابم رو خرد نکنه. خب...کداميک از اين دو حق دارند برادر من؟ آيا هر دو مساويند...آيا مي توان گفت هر دو تفسير خود را دارند و هردو هم محقند؟ معلومه که نه. يکي حق داره و آزاديش آزادي مشروعه، ديگري حق نداره و آزاديش غير مشروعه.

درود بر شما. باز هم به اين وبلاگ سر بزنيد. الحمد لله مطالب حقير به درد يک نفر خورد!!