در علم اخلاق، یکی از صفاتی که به شدت مذموم شناخته شده، بی عفتی و هرزه گویی است که هم برای آقایان و هم خانمها صدق می کند. برخی گمان می کنند وقتی اسم بی عفتی می آید، منحصرا به خانمها برمی گردد اما اصلا اینگونه نیست. احادیثی که در این زمینه آمده است، بسیار انذار دهنده و خوف آور است. من نوشته ام را مستند می کنم به یک قسمت از کتاب معراج السعادة (ملا احمد نراقی)، برای اینکه نشان دهم، این بیماری شوخی های مستهجن امروز مبتلابه بسیاری از افراد است؛ اما خصوصا برای افرادی که خود را به گونه ای مذهبی یا منتسب به قشر مذهبی می دانند، ابتلا به این بیماری، بسیار دردآور و واقعا مایه سرشکستگی و سرخوردگی و شرمساری است. مع الاسف در برخی موارد، شاهد چنین رفتارهایی از اینگونه افراد - که توقع دیگری از آنها می رود- هستیم.

«و اما فحش و دشنام و هرزه زبانى و بدگوئى: منشاء همه اینها خباثت نفس و دنائت ‏طبع است.و هر که زبان او به اینها دراز، البته خبیث النفس و از جمله اراذل و اوباش،معدود است.بلکه از بعضى اخبار مستفاد مى‏شود که: رذل مخصوص شخصى است که‏ مضایقه نداشته باشد از اینکه هر چه بگوید و هر چه به او بگویند.

و حضرت پیغمبر - صلى الله علیه و آله - فرمودند که: «مؤمن نیست کسى که طعنه زن‏ و لعن کن و فحش گوى و هرزه زبان است‏» . ⁽⁷⁾

و نیز فرمودند که: «بهشت ‏حرام است ‏بر هر فحش دهنده‏» . ⁽⁸⁾ و در روایت دیگر از آن سرور مروى است که: «هرزه ‏گوئى و پرده ‏درى از شعبه ‏هاى‏ نفاق است‏» . ⁽⁹⁾

و نیز از آن حضرت منقول است که: «چهار نفرند که اهل دوزخ از آنها متاذى‏اند: یکى از آنها مردى خواهد بود که پیوسته چرک از دهان او جارى خواهد بود، و آن‏کسى است که در دنیا فحش گوى بوده‏» . ⁽¹⁰⁾

و نیز از آن جناب مروى است که: «بهشت ‏حرام است‏ بر هر فحاش هرزه ‏گوى کم حیائى که باک نداشته باشد از اینکه هر چه بگوید و از هر چه از براى او بگویند.وچنین شخصى را اگر تفتیش و تفحص کنى و به حقیقت امر او بر خورى یا ولد الزنا است،یا نطفه پدرش با نطفه شیطان ممزوج شده، و این شخص به وجود آمده...» . ⁽¹¹⁾ (یعنى در وقت معاشرت و مجامعت پدرش، شیطان نیز در جماع با او شریک شده) .

و در حدیثى دیگر است که هر گاه ببینى مردى را که مضایقه ندارد از اینکه هر چه ‏بگوید و هر چه در حق او بگویند، بدانید که او ولد الزنا است، یا به شراکت‏ شیطان هم ‏رسیده‏» .⁽¹²⁾

و نیز از آن جناب مروى است که: «از جمله بدان و اشرار بندگان خدا کسى است که: مردم به جهت فحش گفتن او از همنشینى او کراهت داشته باشند» . ⁽¹³⁾

و مروى است از آن حضرت که: «دشنام دادن به مؤمن، فسق است.و کشتن او کفراست.و غیبت او معصیت است.و حرمت مال او مثل حرمت ‏خون اوست‏» . ⁽¹⁴⁾

و فرمود که: «بدترین مردم نزد خدا - در روز قیامت - کسانى هستند که مردم آنها را اکرام و احترام کنند از بیم شر ایشان‏» . ⁽¹⁵⁾

و حضرت امام جعفر صادق - علیه السلام - فرمودند که: «از جمله علامات شراکت ‏شیطان در نطفه آدمى، - که هیچ تشکیکى در آن نیست - این است که: آدمى فحاش باشد و باکى نداشته باشد از آنچه بگوید و از آنچه به او بگویند» .⁽¹⁶⁾ و نیز آن حضرت فرمودند که: «هر که مردم از زبان او بترسند، او در آتش خواهدبود» . ⁽¹⁷⁾ «و دشمن‏ترین مخلوقات خدا در نزد خدا بنده ‏اى است که مردم از زبان او حذر نمایند» .

و از حضرت کاظم - علیه السلام - پرسیدند از حال دو نفر که یکدیگر را دشنام مى‏ دادند فرمودند که: «هر کدام ابتداى به دشنام کرده ‏اند ظالم‏ترند و گناه هر دو بر اوست، مادامى که آن دیگرى تعدى و زیاده ‏روى به او نکند» . ⁽¹⁸⁾

و مخفى نماند که حقیقت فحش، عبارت است از: اظهار کردن امور قبیحه به الفاظ صریحه.و بیشتر اوقات در الفاظ مجامعت و آلات جماع و آنچه از این قبیل است ‏یافت مى‏شود.و ارباب فساد و بى‏شرمان را عبارات فاحشه چند است که ذکر مى ‏کنند آنها را، و اهل شرافت و صاحبان نفوس طیبه متعرض آنها نمى ‏شوند. بلکه اگر هم ذکر آنها ضرورى شود به کنایه و رمز بیان مى‏نمایند.

و بعضى گفته ‏اند که: خداوند عالم به خاطر حیا، کنایه فرمود از جماع، به لمس و مس و دخول و مباشرت، و عبارات قبیحه آنها را ذکر نفرمود. ⁽¹⁹⁾

و این مخصوص به وقاع و جماع نیست، بلکه از قضاء حاجت - از بول و غایط - هم به کنایه و رمز گفتن اولى است از الفاظ صریحه رکیکه.

پس ارباب حیا باید عبارات صریحه آنها را به زبان نیاورند. و همچنین امثال اینها ازآنچه در عرف مستهجن و رکیک و مذموم و قبیح باشد.

[این قسمت زیر بسیار مهم است، لطفا با دقت بخوانید...]

و بدان که جمیع الفاظى که متضمن بى‏ شرمى و فحش هستند همه مذموم و قبیح ‏اند، گو بعضى قبیح‏تر و ذم آن شدیدتر باشد، خواه در مقام دشنام و اذیت‏ گوئى یا در محل‏ شوخى و مزاح، یا مقامى دیگر.و چون این عبارات مختلف ‏اند در قباحت، بعضى ازآنها مکروه و بعضى از آنها حرام ‏اند و بعضى حرام را تخصیص داده ‏اند به صورتى که ‏در مقام دشنام و اذیت ‏باشد نه در مقام شوخى یا به جهت عادت به هرزه ‏گوئى. و دور نیست که بعضى الفاظ که بسیار فاحش هستند حرام باشند اگر چه در مقام دشنام نباشند.»منبع:معراج السعادة-فصل: مذمت ضرب، فحش، لعن و طعن

حالا من روی صحبتم با قشر باصطلاح مذهبی است: اگر مبتلا به این بیماری هستید، یا اطرافیان و دوستانتان اقدام به چنین شوخی هایی می کنند، در اسرع وقت تذکر دهید و درمان کنید زیرا در صورت شیوع، عواقب آن دامنگیر همه خواهد شد. بیایید خود را انذار کنیم و از عواقب گناه بترسیم و  این لکه های چرکین را از اخلاق زبانی و عملی خود ریشه کن نماییم.