گریه بر اباعبدالله گریه در مصیبت یک قهرمان است. نه در مصیبت یک انسان ذلیل. گریه در مصیبت یک قهرمان، اما نه یک قهرمان فردی و شخصی. نه یک پهلوان کشتی و زورآوری. نه فقط تنها یک فرد شجاع. بلکه یک فرد خیرخواه برای جامعه، یک فردی که قصد دارد حیات را به جامعه مرده برگرداند. یک فردی که می خواهد به نفع و سود مردم کار بکند. می خواهد اصلاح اجتماعی انجام دهد. می خواهد به مردم بگوید اسیر چه موجود خبیثی شده اید. می خواهد مردم را بیدار بکند به آنها بفهماند حکومت یک انسان لئیم و پستی مثل یزید، شما را بدبخت کرده است. ابن زیادها اموال بیت المال را به تاراج می برند و شما را در فقر و بدبختی نگه داشته اند. اینها برخلاف ظاهرشان حکام جور هستند. اینها میمون های منبر رسول الله هستند. غاصبان حکومت عدل الهی هستند. امام حسین علیه السلام می خواهد حاکم شود که سعادت دنیا و عقبای مردم را به آنها بازگرداند. می خواهد مردم را به اصل و فطرت خود رجوع دهد.
ای حسرت بر بندگان خدا. که به جای خدا و رسولش، شیطان را دوست خود گرفته اند.
یا حسرة علی العباد. ما یاتیهم من رسول الا کانوا به یستهزئون
ای بندگان بدبخت. ای بندگان شقی. که هر رسول خیرخواهی به سراغشان آمد، به حرف او گوش نکردند هیچ، فقط او را تکذیب کردند و به مسخره گرفتند.
یکی از پیامبران خدا، پس از اینکه تکذیب شد و تهدید به قتل توسط قوم جاهل و گمراه خود شد یک جمله گفت:
انی ابغتکم رسالات ربی و نصحت لکم و لکن لا تحبون الناصحین
من آنچه از رسالات خداوند را باید به شما می گفتم، به شما ابلاغ کردم. شما را نصحت کردم اما شما مشکلتان این است که نصیحت کنندگان را دوست ندارید.
گریه در عزای امام حسین علیه السلام، در واقع گریه در بدبختی و شقاوت بشر است. در جهالت و پستی انسان است. می خواهد بگوید در همه اعصار و زمانها و مکانها، انسانهای شقی و بدبختی این چنینی پیدا می شوند که خیرخواهان خود را می کشند و بدخواهان خود را قدرت می دهند. کسی که می گرید می خواهد بگوید اگر من به جای آن مردم قرار بگیرم، اگر امام عصر و زمان من بیاید، من هرگز مانند آن قوم متعصب و جاهل که با امام زمان خویش یعنی امام حسین علیه السلام جنگ کردند و به نزاع برخواستند و او و یارانش را کشتند، نمی شوم. من همیشه در رکاب امام خویش تا آخرین نفس می مانم و کشته می شوم و این را افتخار خود می دانم.
گریه در رثای امام حسین یعنی این.
السلام علی الشیب الخضیب.........
