در ادب متجدد، آورده اند لغت پارتی، دارای معانی گونه گون بوده و بقولی مالتی مینینگ می باشد بحدی که راقم این سطور، سبابه حیرت به دهان تعجب دوخته، فهم نکرده است که این پارتی کدام است و آن پارتی کدام!! باشد که لینگویستیکس به فغان ما برسد، خدا کند.

اگر یای لغت را حمل بر نسبت کنیم، به قومی باستانی اشارت می کند که اهل پارت بوده اند که می توان گفت همه آنها «پارتی» می باشند و هر که با آنان رفیق بودی برای آنان چه ها که نکردندی! لکن اگر یا نسبت نباشد، عملی بس قبیح و وقیح است که قوای امنیه و کمینیه، یعنی کِلاشی ها و باتوم دارباشی ها بدان حمله کرده سماط فسق و اکس را بر می چینند (ایدهم ا...) لکن هنوز به استماع می رسد برخی با اینکه این «عمل قبیحه» را دارند، در اقصی ادارات دولی، به استخدام گمارده می شوند و اکثر متعجبا از آنکه صلاح و اصلاح آنها هم موید می گردد. کانفیوزکننده تر از آن را نیز حقیر در ذهن دارد که کیبورد از نوشتن آن حیا دارد! هر چه باداباد. عده ای از رجال و نساء بالا و صاحبان کرسی ها نیز گهگاه در پارتی گرد هم می آیند و نام آن را شورسیاسی گذارده، تریبون ها جار می زنند که چنین و چنان شد!

این ؟ کنون در مخیله هر ابوالبشری می آید که شخص دارای پارتی، آیا یمکن که فردی از قوم باستانی را زنده کرده به اداره جات برد؟ و الا، چگونه باشد که رود در مجالس کذایی حرکات گردشی انجام دهد، آواز «جئناکم» سردهد و مستخدَم هم گردد؟!

بحق هر آنچه که کس ننگرد

عجیب و غریب است و فکرت برد!