مشکل ما در بحث اسراف گرایی این است که زنا را گناه می دانیم اما اسراف را اصولا گناه کبیره نمی دانیم.

رهبری یک جمله ای دارند که می فرمایند: کسی که ماشین 200 میلیونی سوار می شود اگر پول هم داشته باشد این کار او اسراف و حرام است. 

این را تعمیم بدهیم به کل زندگی: هر چه انسان فرای نیازش بخرد و مالش را زیادی خرج کند اسراف و حرام است. 

زناکاران را حداوند نفرموده برادران شیطان، بلکه گفته شلاق بزنید و رها کنید. اما تبذیرکنندگان و اسراف کنندگان را این طور گفته. لذا این گناه بسیار بزرگ است و شهید دستغیب نیز آن را در کتاب گناهان کبیره آورده.

متاسفانه خیلی از مردم و نیز جامعه مذهبی فکر می کنند که اگر پولی مال خودشان بود باید به میلشان و باب دلشان خرج کنند و اشکالی ندارد یک وسیله لوکس و گران تر از حد هم بخرند، اما غافل از این که این پول امانت خداست و باید به عاقلانه ترین وجه خرج شود . این تکلیف ماست. همان گونه که گران فروشی بد است گران خری هم بد است. ما مکلف هستیم به عاقلانه ترین وجه و درست و به صرفه ترین و پرفایده ترین شکل پولمان را خرج کنیم: یعنی ملاک نیاز را قراردهیم و فقط درست به اندازه رفع نیاز خود خرج کنیم. نه بیشتر که در آن صورت کار زشت اسراف را کرده ایم. خرج بیهوده و لوکس کردن قطعا از مصادیق هدر دادن مال است که یک نوع تبذیر و حرام است. 

اینکه ما نسبت به خرج پولمان بی تفاوت هم باشیم صحیح نیست. نرویم دنبال کالای خوب و به صرفه و فروشنده با انصاف نگردیم و از هرجا هر جنسی را با هر قیمت گزافی هم بخریم درست نیست و باز فنای مال است.